Babam hep insanlarla uğraşmanın en zor şey olduğunu söyler bu hayatta. Büyüdükçe, yeni insanlar tanıdıkça veya başkalarının yaşadıklarını dinleyince ben de daha iyi anlamaya başlıyorum bunu.
İnsanlar...En karmaşık varlıklar bu dünyada. Ne dışıyla içi bir, ne söyledikleriyle yaptıkları. Anlaması güç, anlamaya çalışması daha bir güç. Zaman zaman inanamıyorum söylenenlere, yapılanlara. Düşünceler bu kadar mı kararmaya yüz tutmuş, yapılanlar bu kadar mı tutarsız saçma.
Kendimi bile anlayamadığım sorgulamaya çekindiğim şeyler oluyor zaman zaman. İyi olmaya çalışmak, iyi düşüncelere sahip olmak gittikçe daha bir zorlaşıyor galiba. Yıllar insanı değiştiriyor. Oysaki ben hep iyi olmak istiyorum, iyi kalabilmeyi başarabilmek...Çocuk saflığında tertemiz, bembeyaz bir sayfa barındırmak istiyorum yüreğimde...
İnsanlar bu kadar kötü olamaz, olmamalı diyorum kendi kendime. Ama bunu anlayacak yaşa bile gelemedim oysa ki. O yüzden daha bir korkuyorum. Hayatımda çıkarcı, bencil, hırslı insanlara yer vermek istemiyorum. Etrafımda bile görmek istemiyorum o tür insanları. Ama istemekle de olmuyor maalesef. Hayat karşımıza kim bilir kaç çeşit insan çıkaracak daha. Hayaldeki, olması gerektiği gibi toz pembe olmuyor her şey. Bu yüzden en büyük dileğim; iyi insanlarla beraber olmak, iyi insanlarla karşılaşmak ve en önemlisi de kötülüklerin barınmadığı, kötü insanların olmadığı bir dünyada yaşayabilmek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder